1,6K
“Dat is echt een vrouwendingetje.” Vaak wordt mij verweten dat ik te snel een vrouwen- of mannenstempel op iets druk. Deze knul deelt karaktereigenschappen namelijk al gauw toe aan een sekse. Hij vindt dat er een wezenlijk en emotioneel verschil in deze twee type schepsels zit. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar daarom dragen ze die naam ook. Heren en dames steken totaal anders in elkaar, word daarom ook beetje weeïg van het emancipatie-gezever. Sommigen beroepen/bezigheden zijn eenmaal beter geschikt voor vrouwen dan voor mannen en andersom. Nee, dan heb ik het niet over koken of voetbal kijken, dat noem ik universeel. Meer over activiteiten waar een doordachte mening of juist een rappe beslissing voor nodig is.
Het verschil in de manier waarop een man of vrouw zijn of haar waterige wereldbeeld deelt is als plassen in het donker: de plas als ongezouten mening (ook wel zeikstraal genoemd) en de pot als hulpeloze ontvanger. Een man sproeit – zelfs in onwetende duisternis – moeiteloos met zijn urine-uitgang richting toilet(doel)wit, in de veronderstelling dat hij er toch niet naast zit. Een vrouw pakt het voorzichtiger aan, zoekt eerst geduldig naar de bril. Niet om beter te zien, maar om zeker te weten dat haar uitvloeisel goed terecht komt, geen ongewenste rotzooi veroorzaakt. Of ze ziet er zelfs helemaal vanaf, komt later terug, als het licht weer schijnt en duidelijkheid verschaft.
Mannen hebben een fantastisch onderbouwde visie op relaties, zonder zelf ooit als ‘geliefde van’ door het leven te zijn gegaan. Ze weten precies wat die ene vriend moet doen en laten als hij of zij toevallig in een dipje zwemt. Of noemen een heer-lijk menspersoon ‘een softie’ bij de eerste de beste waterlander die aan zijn oog ontsnapt, zonder de oorzaak van het traanvocht te kennen. We denken het te weten, maar plassen in het donker. Mannen zijn kort door de bocht en oplossingsgericht. In sommige (crisis)situaties meer dan gewenst, bij andere omstandigheden minder. Vrouwen zijn doordacht, emotioneel betrokken of houden afstand. Totaal tegenovergestelde van het mannelijk wezen. Al met al een volmaakte combinatie, maar dat durven we niet altijd toe te geven.
Ik pleit daarom voor een onderscheid tussen man en vrouw, omdat we juist dan het beste tot ons recht komen, elkaar completeren. Ik houd van de verschillen tussen man en vrouw, vrouw en man. We kunnen niet zonder elkaar. Of nou ja, het schijnt dat vrouwen – met slechts enkele, vruchtbare zaaddonoren – prima zonder mannelijk geslacht de aarde bevolkt kunnen houden. Andersom gaat dat lastiger. Of je moet een paar vrouwen weten die 200.000 (mannelijke) baby’s per dag kunnen baren. Niet, hè? Precies. En nee, vrouwen, gil nu geen ‘ZIE JE WEL!’, want de wereld bevolken is nog geen onderhouden of regeren. Trouwens, als jullie het vrouwen-als-overheersende-geslachtsdingetje alsnog gaan uitvoeren, geef ik mij bij deze geheel onbaatzuchtig op als eventuele zaadbevolkingsdonor, maar dat terzijde.
Mannen veroorzaken problemen, vervolgens onderzoeken vrouwen ze (zodat ze niet nog eens voorkomen) en uiteindelijk handelen mannen ze af. De ideale verdeling. Het doordachte van de vrouw en het oplossingsgerichte van de man. Ondertussen mogen beide seksen gerust voetbal kijken, kids opvoeden, ijdel zijn en kokkerellen. Daar zijn we – op onze eigen manier – namelijk even goed in. Man en vrouw zijn verschillend en daarom perfect. En toch. Wellicht zit ik helemaal mis. Ben ik te kort door de urinebocht om de pot te raken. Plas ik in het donker.
Bas Derks
Bas Derks (ik dus) ziet zichzelf als een schrijvende Tarzan. De pen als zijn liaan, het voertuig door het maatschappelijke oerwoud. En het papier als zijn lendendoekje, het voorwerp dat bijzondere zaakjes aan het licht brengt.
eerdere post
Mijn leven is klote
volgende post