Postvak IN (1): Ik ga jullie missen

Sorry, ik stop niet. Tenminste, niet met schrijven. Maak nu een dansje of doe een traantje, film het en stuur het naar me op. Dit is je kans. Ben alleen wel uit de regionale krant gekickt, Veluwepost genaamd. Geen schokkend nieuws, want die Wegenerblaadjes kruipen de afgelopen tijd toch al op hun laatste adem. Na twee jaar columnist spelen, is er simpelweg geen ruimte en geld meer over. Tot dit punt helemaal prima. Het is mij alleen in een mailtje gemeld. Geen telefoontje of de vraag of ik op de zaak wil komen. Gewoon, een mailtje, na 80 columns. Ik mocht voor vrijdag nog één column maken. That’s it.

Nou, dat hoef je mij geen twee keer te zeggen. In de laatste 225 woorden wijd ik uit over de belachelijk laffe communicatie van deze tijd. Als afsluiter geef ik mijn mailadres voor het sturen van een héél persoonlijk bedankje, scheldwoord of kekke emoticon. Meer een ludieke natrap richting de eindredactie, niet erbij nadenkend dat er ook mensen zijn die serieus de moeite nemen om een berichtje te sturen. De één na de andere schoonheid verscheen afgelopen weekend in mijn inbox. Verrukkelijk, dat soort mensen.

Ergens waardering voor hebben en het ook uiten, dat zie je niet vaak. Mensen zijn vanbinnen wel blij met andere mensen, maar gooien diezelfde affectie niet altijd naar buiten. Uit schaamte of jaloezie. Zelf heb ik er ook moeite mee. Je wilt de ander toch met beide beentjes op de grond houden. Ik houd het complimentje daarom te vaak voor mezelf. Gelukkig gold dat dus niet voor deze mensen. Ik houd ervan.

Eén mailtje springt eruit. Van ongekende kwaliteit. Ik heb het tot tranen toe geroerd gelezen. Verder ben ik niet zo’n emotionele kikker, die om elke vlieg moet slikken, dus dat zegt wel wat. En ja, het is een orgasme voor het ego, maar ook jij zult het – met een beetje inlevingsvermogen – prachtig vinden. Genoeg gezemel, bij deze de mail, als ode aan de schrijver en andere prachtschepsels van deze wereld:

‘Dag Bas,

Ongevraagd kwam je begin juni 2012 voor het eerst bij me binnen, samen met een stortvloed aan berichten die me weinig zeiden en nog minder deden. “Tijd voor een “NEE-NEE”-sticker op mijn brievenbus”, dacht ik. Mijn luiheid weerhield me er evengoed van deze te maken, kopen, of stelen. Zo gebeurde het dat je bleef komen en mij als kersverse Wageninger een kijkje gunde in je leven.

Ik geef toe: ik moest erg wennen aan je stijl. En dan vooral aan de lengte van je zinnen. Zinnen die zich meer dan eens beperkten tot één woord. Eén. Woord.

Ik kan er nog altijd niet over uit, aangezien zinnen in mijn eigen schrijfsels niet lang genoeg kunnen zijn, want als er iets leuker is dan middels korte zinnen orde scheppen in een chaotische wereld, zoals jij met verve doet, dan is het wel chaos creëren in een ordelijk bestaan door -weliswaar met hulp van de nodige leestekens- frasen te maken die schier oneindig lijken en waaraan alleen de geoefende lezer nog een touw of iets anders kan vastknopen. “Nadenken zullen ze”, was mijn credo en met mijn co-auteur lachte ik op voorhand om het leesleed dat we ons publiek aandeden.

Hoe anders is dat bij jouw columns: jij zet aan tot denken zonder wollig taalgebruik, pretenties of andere gekkigheid. Je hebt me de afgelopen anderhalf jaar verbaasd, verrast en vermaakt met je heerlijke stukjes. Ik leefde met je mee als jij teleurgesteld en je hoop op iets moois de grond ingeboord werd. Ik deelde je verontwaardiging, ook al bevat mijn rechtvaardigheidsgevoel nog geen tiende van het jouwe. Ik kon een grijns niet onderdrukken na het lezen van weer een mooie metafoor. Maar bovenal liet je me na afloop van elke column glimlachen.

Voor mij was je Het Goede Gevoel van de Veluwepost; een krant die ik alleen uitgebreid door mijn handen liet gaan, als ik je column tijdens de eerste bladersessie niet vinden kon. Jammer vond ik het als de redactie jouw bijdrage zo goed wist te verstoppen, dat het leek of je ontslag al een feit was. Opgelucht was ik, als ik je opgewekte woorden toch weer vond, al dan niet weggemoffeld tussen de schunnige contactadvertenties of onheilspellende berichten over windmolens in het bos. Teleurgesteld ben ik nu Je Laatste erop zit. Voorgoed.

Het bladeren door De Veluwepost zal ik niet missen; jou wel.

Dankbaar voor je wekelijkse woorden ga ik nu het enige doen wat gepast is in deze situatie: alsnog naarstig op zoek naar een “NEE-NEE-sticker”…..

Groeten,
Daniël ‘