Ik ben de laatste die zegt dat je een kind moet pamperen. ‘Vriendjes’ moet worden met je zoon of dochter. Hem of haar alles geven wat het mini-hartje begeert. Van mij mag je een kind straffen. Mag je een kind negeren als het krijsend voor het snoeprek staat. Mag je hem in de hoek van de kamer zetten. Of een verdiende tik geven (zelf ook gehad). Van mij mag je een kind corrigeren, afkappen en bewustmaken van de wrede buitenwereld. Van mij mag je alles met een kind doen, zolang het maar uit liefde voor en in het belang van het kind gebeurt.
Als kind leer je delen, kiezen en vergeven. Als kind kom je erachter dat niet iedereen hetzelfde is. Of hetzelfde leuk vindt. Of hetzelfde denkt. Je ontdekt respect, moraal en liefde. Wordt teleurgesteld en vergeten, bedonderd en bespot. Je voelt je steeds nietiger in een wereld die niet meer uitsluitend om jou blijkt te draaien (vroeger dacht ik dat de aarde draaide door mijn voetstappen).
Plots is daar die ene vrouw of man, die jouw donkere wereld van kleur voorziet. Of die ene baan, waarbij jij de wereld van een ander kleurt. Het leven wordt meer en meer de moeite waard. Het machteloze gevoel van nietigheid maakt plaats voor verantwoordelijk liefhebben.
Ik keek net naar het journaal. Beurscijfers, wapengekletter en Griekenland doen mij nooit zoveel. ‘Stomme volwassenen’, denk ik dan. Maar mijn maag draaide om bij de kindsoldaten van IS. Tenminste, zolang je die nog kind mag noemen. Misschien het lichaam, maar de binnenkant is vergiftigd door de haat van volwassenen. Volwassenen die eerdergenoemde respect en liefde nooit geleerd of verdrongen hebben.
Een kind hoort niet kwaad te spreken, niet te haten en al helemaal niet te doden. Hoort geen proefpersoon te zijn van volwassenen. Of een spiegel van idealen. Een kind hoort zelf te kiezen. Zelf zijn of haar toekomstpad uit te stippelen. Hoogstens met een beetje sturing van ons, de volwassenen.
Volwassenen die in (Islamitische) staat zijn om kinderen op te voeden tot harteloze moordmachines. Volwassenen waarmee je van mij alles mag doen. Mag opsluiten, naar de ruimte schieten of laten ganzenborden op Antartica. Steriliseren bovendien. Tot ze uit totale gekte zelf weer kind willen zijn.
Volwassenen die we mogen en moeten weghouden van deze wereld. Niet uit liefde voor hun, maar uit liefde voor het kind.
Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een willekeurig berichtje en blijf op de giga-hoogte!
16 comments
En toch… We kunnen mooie of lelijke woorden gebruiken. Poëtisch vertaald of verstopt on metaforen. En toch zijn het daden die dingen veranderen en niet de woorden. De daden maken ons tot weldoeners of daders…, en heel misschien heeft dat kind wel gelijk. Wat zou jij doen? Het merendeel doet niets en blijft als slappe meelzak klagen voor de buis., totdat .. Het te laat is
Julia precies waar we het over hadden vanavond
Amen! (Groetjes, een juf)
Mee eens met je verhaal, maar vind het wel
enigszins idealistisch geschreven (niks mis mee) maar deze kinderen zijn wel getraumatiseerd voor het leven en zullen gaan rondlopen als
tikkende tijdbommen.
Dank voor reactie! Je hebt gelijk, maar om deze kinderen aan hun lot over te laten (want ze zijn anders toch getraumatiseerd) lijkt me ook niet het beste plan. Ik hoop vooral dat we dit in de (verre verre) toekomst kunnen voorkomen, dat we ooit allemaal normaal nadenken en handelen. Cultuurverschillen zijn mooi, maar er is wel een wereldwijd moraal. En dat moraal vertelt ons dat kindsoldaten uit den boze zijn.
Weer mooi geschreven Bas Derks! (:
Held.
Helemaal waar!!
Amen.
Carline lees dit maar eens
Bedankt
Wauw! Wat mooi geschreven! En onbegrijpelijk dat mensen tot zo iets in staat zijn
Dank jullie zeer! Normaal plaats ik niet zoveel (twee keer op een dag iets posten vind ik spammerig), maar dit moest eruit.
Mooi geschreven!
Supermooi stuk! Helemaal mee eens!
Ontzettend goed geschreven, compleet mee eens. De volwassenen die dit kinderen aandoen zijn gewoon bange zielloze wezentjes die liefde missen en het daarom niemand anders gunnen.