Sleutelbeen

Ik bezit een interne walging voor bepaalde stemmen. Snerpende, nicotienerige en stamelende stemmen. Klanken die door merg en been gaan. Het tergt mijn trommelvliezen. Steeds weer moet ik de neiging onderdrukken om de spraakdraak toe te roepen dat zij of hij ‘stil zoveel mooier is!’. Ja, zo erg is het. Best gek voor een knul met het meest monotone mondgeluid van Gelderland. Maar zeg me niet dat jij geen dergelijke ergernis bezit. Eentje waarvan de maag in een kurkentrekker schiet. Als een vaatdoekje, dat tot de laatste druppel wordt uitgewrongen.

Ooit wachtte ik op de bus. Zittend bij een halte (wel zo praktisch). Voor mij ijsbeert een bejaarde vrouw de tegels uit de stoep. De vrouw heeft blijkbaar geen zin om haar belegen bips neer te vleien, dus heb ik mijn tas op de andere zetel gedeponeerd. Na enkele minuten in mijn mobiel verdronken, hoor ik plots het gepiep van remmen. Een man zet met grootse gebaren zijn fiets naast de bushalte. Vervolgens beent de man mijn kant op. Boos vraagt hij waarom ik de vrouw niet laat zitten. Zonder het antwoord af te wachten, rukt hij mijn tas van de stoel en vertelt de vrouw dat ze kan plaatsnemen.

De man ergert zich aan de onbeleefde jeugd. Aan mijn respectloosheid. Tenminste, zo zag hij het. Hij las de situatie vanuit zijn standpunt. Schatte mijn intenties faliekant verkeerd in. Zoals men dat wel vaker doet. Want wanneer ik struikel over de benen van een ander. Een groot gapend gat mijn knie versiert. Dan vergeef ik het die ander. Zeg ik dat hij of zij er niets aan kan doen. Dat ik beter uit mijn eigen doppen had moeten kijken. Maar wanneer iemand mij opzettelijk een pootje wil lichten, zonder dat het lukt, dan word ik boos. Erger ik mij geelgroenig aan zijn of haar gedrag. Terwijl het uiteindelijke resultaat – absoluut gezien – vele malen beter uitvalt: kapotte knieloos.

Wat ik wil zeggen, is dat wij de ander beoordelen op zijn of haar gedrag, op de (zelf verzonnen) intenties daarvan. Vervolgens worden we boos, broeit er irritatie of gedogen wij het tentoongespreide optreden (“Hij kan er niets aan doen.”). Wij leggen de kern van de ergernis bij de ander (“Ik erger mij aan jou, dus jij zit fout.”). Zoals ik dat doe bij jammerstemmen. Terwijl het probleem dan juist geheel bij mij ligt. Want degene met een dergelijke stemklank probeert mij niet bewust te deren, maar heeft de benen van zijn stem op de – voor mij – verkeerde plaats geplant. Dat ik er vervolgens over struikel, is mijn fout en niet die van de spreker.

Naast mismaakte mondklanken heb ik nog meer irritaties, zoals clichégewauwel, moordende oogballen en mensen die niet teruggroeten. Ik verfoei ze. Verwens ze naar een eiland met huidverterende temperaturen. Maar wat als ik het vanuit hun ogen bekijk? Dat ik diegene ben die net is ontslagen. Of een dierbare heeft verloren. Dan zijn mijn gedachten ook niet bij een wedergroet. Of überhaupt op deze wereld. Met dat inlevingsvermogen zou ik diegene totaal anders bekijken. Hem of haar geen hatelijke intenties meer toedichten. Zelfs mijn steun betuigen. En, het allerbelangrijkste: ik begrijp de ander en de wandel van zijn/haar gedrag. Accepteer het.

Als we meer op onze eigen benen letten, struikelen we ook niet over die van een ander.
Ik stem – in alle klanken – voor.

Volg Derks op Instagram / Facebook / YouTube. Of doneer.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een berichtje en blijf op de giga-hoogte!