Ik was vroeger onhandelbaar aanwezig. Ik stuiterde, jankte en schreeuwde. Was brutaal, snel afgeleid en een constante aandachtszoeker. Aangezien ik wel functioneerde (ik kreeg al het schoolwerk af), is er nooit echt onderzoek naar mijn gedrag gedaan. Natuurlijk heb ik flink wat standjes en oudergesprekken gehad, maar er is nooit een diagnose gesteld. Ik was drukker dan normaal en daar hingen consequenties aan (zoals apart zitten), maar verder werd ik hetzelfde behandeld als ieder ander kind.
Nu zijn we tien jaar verder en is mijn vurige karakter lichtelijk gekalmeerd. Achteraf verveelde ik mij de pleuris op de basis- en middelbare school. Had ik geen uitdaging en zocht ik daarom afleiding door op elk mogelijke manier aanwezig te zijn. Toen was negatieve aandacht ook aandacht, heden ten dage vind ik dat je het moet verdienen, niet opeisen. Daarnaast heb ik gevonden wat ik het leukst vind om te doen (verhalen maken) in plaats van wat ik het beste kan (leren).
Pas sprak ik met mijn ouders over deze druktemakersperiode. Ze zeiden dat ik nu waarschijnlijk het stempel ‘ADHD’ zou krijgen. Ik schrok daarvan. En was tegelijkertijd opgelucht dat het niet gebeurd was. Want stel ik had het stickertje ADHD gekregen, ik was in dat hokje geduwd, inclusief medicatie. Dan zou mijn leven waarschijnlijk heel anders gelopen zijn. Dan was ik ‘dat kind met ADHD’… Hadden docenten mij totaal anders benaderd. Kreeg ik geen standje, maar een meelijwekkende blik. Want ik had iets. Was afwijkend. Maar ‘kon er niets aan doen’.
Zoals je behandeld wordt, ga je je ook gedragen. Wanneer je je hele leven hoort dat je niets waard bent, ga je je ook zo voelen. Of andersom. Als je nooit een weerwoord te verwerken krijgt, zal je vanzelf gaan geloven dat je altijd gelijk hebt. Wanneer ik mijn hele leven zou horen dat ik niets aan mijn eigen drukte kon doen, zou ik het waarschijnlijk ook niet geprobeerd hebben. En waarom zou ik? De oorzaak ligt immers buiten mij.
Het aantal recepten voor ADHD-medicatie (Ritalin) voor jeugdigen van 4 tot 18 jaar is in een periode van tien jaar (2003-2013) verviervoudigd (Gezondheidsraad, 2014).
Natuurlijk zijn er genoeg kinderen die wel medicatie nodig hebben. Bij wie het een fijn hulpmiddel is om zo ‘normaal’ mogelijk te functioneren. Daarom spreek ik nu specifiek over mijn situatie, waarvan er hoogstwaarschijnlijk meerdere, vergelijkbare zijn. Waarbij kinderen een stempel krijgen die ze niet verdienen. Helaas. Want afwijkende gedragingen zijn niet altijd af te schrijven op aandoeningen of stoornissen. Ondanks dat dat wel het makkelijkste is, aangezien het dan nooit aan jou ligt, maar aan hetgeen dat je hebt. Tegelijkertijd maakt die houding ook vleugellam, want er valt gevoelsmatig immers niets meer aan die situatie te veranderen.
‘Ik maak me zorgen over wat het psychisch met een kind doet als je het Ritalin voorschrijft. Dan zeg je: er is iets mis met jou. Terwijl er iets mis is met ons, de maatschappij.’ – Laura Batstra, Universitair hoofddocent orthopedagogiek aan de Rijksuniversiteit Groningen
Ik ben blij dat ik nooit een stempel heb gekregen. Ondanks dat alles erop wees dat ik ADHD heb. Mijn ouders zochten de oplossing niet in artsen of psychologen, maar hielden zichzelf en mij een spiegel voor. Want ik was niet afwijkend, maar moest mijn plekje in deze wereld vinden. Zonder constant te horen dat ik anders/afwijkend ben. Ik hoop dat iedereen die kans krijgt. Want een stempel is makkelijk gezet, maar moeilijk te verwijderen.
Lees nu: Ik ben altijd mezelf
Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.
App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!
33 comments
Vroeger lieten meisjes zich vrijwillig in een korset hijsen om “er bij” te horen. Ondanks alle pijnen en ongemakken keken meisjes hier naar uit want dit betekende dat ze vrouw waren en maatschappelijk meer aanzien kregen. In het oude China werden voeten afgebonden en in andere landen worden vrouwen besneden. De grote meerderheid van de mensen wil al deze ontberingen graag ondergaan omdat de sociale druk groot is. Bij ons is het precies hetzelfde, onder de sociale en prestatiedruk druk willen mensen zelf psychiatrische stempels en medicijnen, en dit alles om er maar “bij” te horen.
Blijkbaar is de prestatiedruk van de maatschappij en de sociale druk om “normaal” te zijn zo hoog dat er heel veel mensen bereid zijn een stempel en medicatie te aanvaarden en er zo dan toch maar bij te horen. De maatschappij is intolerant ten opzichte van “anders”zijn en dat uit zich in stempels en medicatie van individuen. Dat geldt niet voor iedereen maar wel voor een overgrote meerderheid.
Blijkbaar is de prestatiedruk van de maatschappij en de sociale druk om “normaal” te zijn zo hoog dat er heel veel mensen bereid zijn een stempel en medicatie te aanvaarden en er zo dan toch maar bij te horen. De maatschappij is intolerant ten opzichte van “anders”zijn en dat uit zich in stempels en medicatie van individuen. Dat geldt niet voor iedereen maar wel voor een overgrote meerderheid.
Rosanne Sturm
Ik snap je wel vanuit jouw oogpunt. Ben zelf wel blij dat het nu op mijn 33e alsnog vastgesteld is, zodat ik met gedragstherapie en ondersteuning van pillen beter kan functioneren. Dingen hadden anders kunnen lopen wanneer men dit eerder wist..tja..Als je alles van tevoren weet..
Ik snap je wel vanuit jouw oogpunt. Ben zelf wel blij dat het nu op mijn 33e alsnog vastgesteld is, zodat ik met gedragstherapie en ondersteuning van pillen beter kan functioneren. Dingen hadden anders kunnen lopen wanneer men dit eerder wist..tja..Als je alles van tevoren weet..
En natuurlijk is er ook een verklaring waarom niet alleen de voorgeschreven recepten maar ook de hoeveelheid gestelde diagnoses omhoog zijn gegaan.
Als eerste, er is meer aandacht voor leerbeperkingen, psychische problemen en andere mentale klachten bij kinderen. Daardoor worden problemen eerder gesignaleerd en word er dus sneller gediagnosticeerd en een behandeling gestart.
Ten tweede zou je eens goed moeten kijken naar wat de DSM, de op dit moment leidende diagnostische handleiding voor voorwaarden stelt voor een diagnose. Een daarvan is dat die persoon van de voorgenoemde symptomen daadwerkelijk beperking ervaart in zijn leven. En dan bedoelen ze niet dat je een beetje last heb van soggen of irritant uitstelgedrag. De wereld is anders geworden. Er zijn in klaslokalen zo veel meer prikkels gekomen, in huiskamer en op straat idem. Kinderen die moeite hebben met prikkelverwerking komen daardoor sneller in de problemen. grote problemen. levensbeperkende problemen. Kinderen die dus een béétje last hebben kunnen in de verkeerde situatie dus compleet dichtklappen en zich zonder hulp niet verder ontwikkelen. Dat jij, meneer bas, geen pilletjes nodig hebt gehad is gelukkig voor jou. jij hebt de juiste situatie en mensen om je heen gehad om jou te leren omgaan met onhandige trekjes van je eigen hoofd. Superfijn! Maar niet ieder kind heeft dit en dan kan een klein beetje ADHD uitgroeien tot psychische problemen, chronisch slecht zelfbeeld en enorm onderpresteren. Geef ze dan maar liever een pilletje.
Wil ik wel nog even toevoegen dat ik enorm anti-ritalin ben. Ik heb het zelf geslikt en ik ben dankbaar dat het me heeft geholpen. Maar ik had liever een training gehad die me manieren leerde waarop ik kon omgaan met alle dingen die er gebeuren in mij, manieren waarop ik zelf mijn omgeving kon aanpassen. Dus.
En nu andersom! Mijn leven (en ik dus ook) moest eerst helemaal in elkaar storten voor ik de diagnose ADHD kreeg. Hierdoor heb ik een persoonlijk erg zware jeugd gehad waar ik vrij ernstige psychische problemen aan heb overgehouden, die ik nu als 20 jarige moet zien op te lossen. Ik werd zonder stickertje ook anders behandeld; veel gepest en apart gezet in de klas. Ik wist altijd dat ik anders was, zo werd ik ook behandeld. Ik had alleen geen flauw idee waarom, wist niet wat ik toch verkeerd deed. Sinds ik mijn stickertje heb, heb ik eindelijk de ruimte gekregen om mezelf te accepteren en te leren kennen. Hoefde ik eindelijk niet meer zo mijn best te doen om te veranderen, iets te zijn wat ik niet was. Sinds ik mijn stickertje heb, is mijn hele leven een gigantische puinhoop, maar ben ik gelukkiger dan ooit tevoren. Hij had alleen wel wat eerder geplakt mogen worden..
Amen broeder! Juist die medicijnen en stickertje hebben mij de kans gegeven en de mogelijkheden om te worden wie ik kan zijn. Het onbegrip van anderen en jezelf over je gedrag, het continue anders zijn dan anderen zonder dat daar een verklaring voor is, dat is heel zwaar voor mij geweest.
Henrieke van Ravenhorst, nouja afwijkend…
Henrieke van Ravenhorst, nouja afwijkend…
Rosemarijn Heemskerk waar we het over hadden
Iedereen in een hokje!!!! Goed gesprek Els vond het ook interessant
Natasja Ravier
Berthilde Waaijenberg
Ik heb zelf ADHD en gebuik officieel ritalin (meestal vergeet ik het). Alleen ik zie helemaa geen mnsen met meelijwekkende blikken en ik zie ook niet dat ik anders benaderd wordt door docenten en andere mensen.
Iris Reinaerdts-Gubbels
Ik snap je punt, maar dit stukje is véél te kort door de bocht en doet geen recht aan hoe docenten of volwassenen naar een kind met adhd kunnen of willen kijken.
Ah ja, het ging uiteindelijk meer om het sticker plakken en de consequenties daarvan. Excuses als ik het te makkelijk heb opgeschreven.
En dat snap ik hoor: je zet je taal en argumentatie in om je punt duidelijk te maken. Maar je wil denk ik ook herkenning oproepen en daarvoor is enige nuance fijn 🙂
Helemaal mee eens.
Dankzij ritalin (en later betere variant ervan) “gewoon ” havo kunnen doen en daarna mijn HBO opleiding. Zonder had ik het niet gered. Ik was niet zo druk, maar vond de vogeltjes buiten net zo interessant als de leerkracht..
ADHD is veel en veel meer dan alleen druk gedrag. Dus als “dat alles is” dan denk ik niet dat je zo snel de diagnose had gehad. Vooral concentratieproblemen zijn ook een belangrijk kenmerk naast druk zijn. Dus hoge cijfers zitten er dan ook vaak niet in…
Ik zal je niet vermoeien met een lang verhaal en de mogelijke kenmerken van ADHD en iedereen heeft andere symptomen…
Maar ik ben nu 26 en toen ik werd getest zat ik in groep 4 dus was ik een jaar of acht. Ook toen was alleen druk zijn geen reden genoeg om stempel ADHD te krijgen. Ik ben uitgebreid getest door verschillende personen. Ik was zelfs niet eens echt druk, maar heb wel (en terecht) het stempeltje gekregen.
Op de een of andere manier heerst het idee dat iedereen zomaar het Stempeltje kreeg vroeger. Maar dat is niet zo.
Er is in de loop van de tijd gewoon veel meer bekend geworden en onderzoek gedaan naar ADHD en andere stoornissen. Hierdoor werd het makkelijker om te toetsen of iemand daadwerkelijk ook een stoornis heeft en daarmee groeit het aantal mensen met een Stempeltje. Helaas was die groei vrij significant maar ik ben erg benieuwd naar mensen MET stempel die de stempel niet had moeten krijgen..
Stempeltje hebben is verre van leuk. Maar dankzij dat Stempeltje en de hulp die ik daardoor extra kreeg wel “gewoon ” mijn havo en HBO kunnen halen.
Komend schooljaar start ik mijn 2e HBO-V opleiding. Dit keer zonder pilletjes. Hopelijk lukken mij die 4 jaar studeren nu ook zonder medicatie.
Jorian van den Hoorn
Goed stukje Bas ! Had het er vanavond nog met iemand hierover.
Dank!
Marthijn
Sjon Van de Schepop misschien interessant om even te lezen!
Ik vond het anders best lekker om hem later nog te krijgen hoor, sinds m’n 19e een naampje en nu 24, zonder medicatie, maar wel fijn om wat makkelijker uit te leggen waarom mijn hoofd niet perse werkt als dat van een ander. Waarom ik van dingen van slag kan raken, of juist niet. Waarom ik ongeïnteresseerd lijk of liever niet over mezelf praat, want de wereld is al genoeg he.. Niet dat ik gelijk roep; nou, das adhd, maar wel makkelijker de juiste woorden ervoor te vinden.
Best fijn voor mij. 🙂
Mee eens !
Precies dat. Ik heb het stickertje sinds een paar maanden, maar het helpt me enorm vooruit. Maar als kind lijkt het me wel anders.
Precies!
Helemaal mee eens!
Niels Peelen