“Ho sorry, ik had u niet gezien. U bent ook zo klein.” Het was eruit voor ik er überhaupt over nagedacht had. En ook helemaal niet gemeen bedoeld. Ik had haast. Wilde de trein halen en liep vol tegen haar aan. Omdat ze dus klein is. En toevallig lilliputter…
De vrouw ontsteekt in woede. En dan niet vanwege het feit dat ik tegen haar ben aangelopen – wat vrij logisch zou zijn – maar omdat ik iets zeg over haar lengte. “Ja ja, houd toch op. Ik kan er niets aan doen. Ben zo geboren. Ik zeg toch ook niet dat jij een schrielkip bent. Wat je wel bent, overigens.”
In stilte ontvang ik het relaas. Mijn trein haal ik allang niet meer. Blijkbaar heeft deze vrouw nog steeds geen vrede met haar lengte. Vecht ze nog iedere dag tegen het feit dat mensen haar over het hoofd zien en zeggen dat ze klein is. Vecht ze nog iedere dag tegen het lilliputter zijn. Tegen zichzelf.
Op de middelbare werd mijn gedrag niet geaccepteerd. Mijn gedichten waren ‘gay’ en mijn handschrift ‘verwijfd’. Ook ging ik volgens de mannelijke elite van mijn klas te veel met vrouwen om. “Je bent er bijna zelf eentje”. Dat waren niet de opmerkingen waar ik – op het toppunt van mijn onzekerheid – op zat te wachten. Dus probeerde ik mijzelf aan te passen tot iets dat algemeen gewaardeerd werd: van lievig naar stoer.
Ik stopte met schrijven. Ging bitchen tegen vrouwelijke klasgenoten. En vernieuwde mijn kledingkast. Elke les onderbrak ik met brutale opmerkingen. Ik deed alles om maar gewaardeerd en geaccepteerd te worden. Het werkte niet. Of nou ja, ik kreeg wel meer respect, maar werd er niet heel gelukkig van. Ik liep mijn persoonlijkheid voorbij. Moest constant vechten tegen iets wat ik (in de kern) niet kan veranderen: mezelf.
Daarom pakte ik na de middelbare pen en papier weer op. Ging ik eindelijk doen wat mijn binnenste ik wilde doen, zoals: dichten, schrijven, praten met vrouwen, dansen, kruiswoordpuzzelen en thee drinken. En als iemand er nu wat van zegt, verzet ik mij niet langer. Pas ik mijzelf niet meer aan. Ik haal mijn schouders op en bevestig dat ik wellicht inderdaad wat ‘verwijfd’ en ‘niet stoer’ ben. Maar dat ik dat wel echt zelf ben.
Niet direct op je (mini-)teentjes getrapt zijn. Accepteren dat je vrouwelijk, mannelijk, verliefd, dommig, schattig, onhandig, lomp, kinderachtig of klein bent. Accepteren dat je jezelf bent, wat anderen er ook van vinden. Dat maakt ieder mens – zelfs een schrielkip – groot.
Lees ook: Sleutelbeen
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.
App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!
20 comments
Heerlijk! Net jouw blogs ontdekt… Top!
Dankjewel 🙂
En zo is het……top!
Beer “onee je bent niet mannelijk” OKE BEER GA EENS WEG OFZEU
Gerco Guijt moest aan jou denken 😉
Steffie jij gaat fan zijn van deze meneer
Hij is stoer!
Love it blijf gewoon jezelf dan ben je op je leukst!
Mooi, heel mooi.
Mooi!!!!
<3
Denk dat je een voorbeeld bent voor vele
Dennis
Mooi stukje weer! Jezelf accepteren zoals je bent is al een prestatie op zich. En kijk waar het je brengt!
“Ging ik eindelijk doen wat mijn binnenste ik wilde doen, zoals: dichten, schrijven, praten met vrouwen, dansen, kruiswoordpuzzelen en thee drinken.” Nou Mandy de Heer, dat zijn nou nog eens mannen! geen bzv voor nodig ;p
Hahah nou nee idd! Maar waar zijn die nou nog te vinden?! Of misschien toch een brief schrijven naar die muzikale boer met z’n blaasinstrument? #keuzestress #dilemma’s
Haha, jaaa… Die mannen zijn schaars Schrijf jij naar de boer met z’n blaasinstrument?
Haha ja doe ik! Wie weet
Amen!