Zij vroeg mij en ik zei ‘Ja’

“Wil jij met mij trouwen?”

Daar zit ze. Op haar knieën. In het midden van een rozenbladhart en een kamer vol waxinelichtjes (er staat er zelfs eentje op het lichtknopje). Ik geef toe, het kan origineler, maar het is wel mijn droomvrouw in het centrum van dit romantische cliché. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de uitgestoken ring.

Natuurlijk ga ik niet trouwen. Maar toen ik dit scenario schetste bij een vriendin, keek ze mij zwaar verontwaardigd aan. “Dat hoort een man te doen, hoor. Ten huwelijk vragen.” zei ze, vlak nadat ze een heel betoog hield over de gelijkheid tussen man en vrouw. Dat mannen ook het huishouden moeten doen en thuis moeten zijn voor de kinderen. “Daar kan nog veel in veranderen, want nog veel te veel vrouwen zijn huisvrouw.”

Toen mijn moeder zwanger was van mij en op het werk vertelde dat ze ging stoppen om voor mij (en mijn toekomstige zusje) te zorgen, kreeg ze van collega’s – waaronder een lesbische vrouw – minachtende opmerkingen. Dat het oneerlijk verdeeld is tussen haar en mijn vader. Dat mijn ouders ‘niet geëmancipeerd zijn’. Dat ze zich onder de voet liet lopen door een man. En dat ze dat niet langer hoefde te pikken…

Makkelijk praten als je huishouden uit twee vrouwen bestaat. Maar ook dan moeten er keuzes gemaakt worden. Wie de boodschappen doet. Wie de badkamer schoonmaakt. Wie de kinderen opvangt. En wie gaat werken. Je kan het allebei allemaal doen, of samen verdelen. Dat is je eigen keus. Je bent niet pas gelijkwaardig als je allebei exact hetzelfde doet.

Mijn moeder was huisvrouw. Ze deed de boodschappen, kookte, bracht mijn zusje en mij naar school en ving ons na de tijd weer op. Ze boende de badkamer, ging met de stofzuiger door het gehele huis en gaf de planten water. Ze deed het huishouden, terwijl mijn vader de kost verdiende. Daar hebben mijn ouders bewust voor gekozen. In goed onderling overleg.

Voor mij is dat het ultieme bewijs van emancipatie, van gelijkheid: als je gezamenlijk volwaardig gelijkwaardige keuzes kan maken. Mijn moeder ging voor het huisvrouwschap. Niet omdat mijn vader het wilde, maar omdat ze er zelf voor koos. In overleg met mijn vader. En daar zijn ze allebei gelukkig mee. Perfect.

Je hoeft niet hetzelfde te doen, als je maar wel dezelfde kansen hebt. Uiteindelijk maak je samen beslissingen. Kan maar één iemand (afgewisseld) de boodschappen doen, de kinderen opvangen, het huis stofzuigen en geld verdienen. Kan maar één iemand de ander ten huwelijk vragen.

Laten we stoppen met het onderscheid in (taken voor) man en vrouw. En niet alleen op het vlak dat de eerdergenoemde vriendin van mij noemde, maar op ieder gebied. Salaris, huisman/-vrouw, werk, praatje beginnen, traditioneel huwelijksaanzoek, vrijgezellenfeest (waarom mogen mannen alleen mannen uitnodigen en vrouwen alleen vrouwen?), gevoeligheid, stoer doen, huilen bij een film, enzovoort. Het zijn allemaal dingen dat ieder mens – zowel een man als een vrouw – kan doen.

Zolang je maar in een situatie zit waar je zelf voor gekozen hebt. Niet omdat iemand anders je hiertoe heeft gedwongen, maar omdat je het zelf wil. Zo zou ik het leuk vinden om ooit ten huwelijk gevraagd te worden. Niet omdat ik dat per se wil, maar omdat die mogelijkheid er is.

“Ja, ik wil.”

Update: Woehoe, LINDAnieuws vond het een leuk stukkie!

Lees nu: Ik ben de man die een vrouw is

Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!