“Hij wilde de rekening delen, dat was wel een afknapper.”, “Hij betaalde. Dat vind ik zo galant, als een man dat doet!” of “Ik vind dat ik, als man, moet betalen. Dat hoort zo.” Ik dacht dat we ondertussen wel een beetje van de stereotypering tussen man en vrouw af waren, maar niets is minder waar: ik zie ze nog dagelijks langskomen in First Dates. 90% van de mannen in dit dating-programma betaalt de rekening voor de vrouw. Overigens is de overige 10% homo of wordt door hun vrouwelijke date nalatigheid verweten (TERWIJL ZE ZELF VROEG OF HIJ WILDE SPLITTEN. EN DAN ACHTERAF ZEUREN. DOEI HOOR.).
Ik wil niet betalen
Volgens bijna iedere vrouw en man op televisie (zowel jong als oud) is dat ‘een normale verhouding’. Behoort betalen tot ‘de taak van de man’. Net als initiatief tonen in de liefde. Of beginnen met zoenen. Of ten huwelijk vragen. Zucht, zucht, ZUCHT. Ik word daar zooó moe van. Durf ook niet mee te doen met First Dates, omdat ik na het splitten van de rekening nog sneller het (digitale) land uit zal worden gejaagd dan dat je als anti-Zwarte Piet een klap voor je kanis krijgt.
Mijn moeder was huisvrouw. Ze deed de boodschappen, kookte, bracht mijn zusje en mij naar school en ving ons na de tijd weer op. Ze boende de badkamer, ging met de stofzuiger door het gehele huis en gaf de planten water. Ze deed het huishouden, terwijl mijn vader de kost verdiende. Daar hebben mijn ouders bewust voor gekozen. In goed onderling overleg.
Voor mij is dat het ultieme bewijs van emancipatie, van gelijkheid: als je gezamenlijk volwaardig gelijkwaardige keuzes kan maken. Mijn moeder ging voor het huisvrouwschap. Niet omdat mijn vader het wilde, maar omdat ze er zelf voor koos. In overleg met mijn vader. En daar zijn ze allebei gelukkig mee. Perfect.
Dezelfde kansen krijgen
Je hoeft niet hetzelfde te doen, als je maar wel dezelfde kansen krijgt. Uiteindelijk maak je samen beslissingen. Kan maar één iemand (afgewisseld) de boodschappen doen, de kinderen opvangen, het huis stofzuigen en geld verdienen. Kan maar één iemand de ander ten huwelijk vragen.
Laten we stoppen met het onderscheid tussen (verwachtingen en taken voor) man en vrouw, op ieder gebied. Salaris, huisman/-vrouw, werk, praatje beginnen, traditioneel huwelijksaanzoek, vrijgezellenfeest (waarom mogen mannen alleen mannen uitnodigen en vrouwen alleen vrouwen?), gevoeligheid, stoer doen, huilen bij een film, enzovoort. Het zijn allemaal dingen dat ieder mens – zowel een man als een vrouw – kan doen.
Zolang je, zoals mijn ouders, maar in een situatie zit waar je zelf voor gekozen hebt. Niet omdat iemand anders je hiertoe heeft gedwongen, maar omdat je het zelf wil. Zo zou ik het leuk vinden om ooit een rekening betaald te krijgen, (gewenst) gezoend te worden of ten huwelijk gevraagd te worden. Niet omdat ik vind dat dat per se moet, maar omdat die mogelijkheid er is.
De rekening van gelijkwaardigheid deel je met elkaar.
Lees nu: Ik ben de man die een vrouw is
Dit bericht bekijken op Instagram
Fotograaf: Joylé Photography.
Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.
App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!
