“Wanneer word je nou eens volwassen?!”

4 jaar
“Waarom mag ik dan niet in mijn piemel rondlopen?”, vraag ik met oprechte verbazing. We zijn in het zwemparadijs van een familiepark en mijn moeder trekt snel een Speedo langs mijn benen omhoog. Ik ben net geheel nakig in het pierenbadje gesprongen. “Dat hoort niet, vooral niet nu je zo’n grote jongen wordt.”, klinkt het onbediscussieerbare antwoord.

8 jaar
“Derks, gedraag je!” Ik heb net een oranje jurk aangetrokken uit de verkleedkist en loop met zwierige passen door het lokaal van groep 4. De juffrouw vindt dat blijkbaar niet zo’n goed idee. Naakt ben ik niet, maar een jurk schijnt op mijn leeftijd ook niet helemaal de bedoeling te zijn…

12 jaar
“Als je ouder bent, mag je het zelf bepalen.” Ik zeur bij mijn ouders om latere bedtijden dan 21:00. Ik draag geen jurken meer en spring nog liever met winterjas dan naakt het zwembad in (als puber werd ik plots superpreuts), maar ben er blijkbaar nog steeds niet. Op de middelbare school zal het vast anders zijn! 

16 jaar
“Stomme kleuters!” Twee ouderejaars duwen ons opzij, terwijl we onze frikandelbroodjes wilden afrekenen. We hadden het net over ‘die belachelijke brugpiepers’ en worden direct op ons nummer gezet. Ik zal toch eerst ouder moeten zijn om neer te kunnen kijken op mijzelf. Op mijn 18^e is het eindelijk zover!

20 jaar
“Bas, doe niet zo kinderachtig!”, bijt mijn voormalige vriendin mij boos toe. Heb net een tongzoenend stelletje op het station een aai over de bol gegeven met de woorden ‘Ahhhh, zo lief, blij dat ik dit mag zien!’ Ik ben nu al twee jaar 18. Of nou ja. Een soort van. Ik studeer journalistiek, maar heb – gek genoeg – nog steeds niet het gevoel er al te zijn. Volwassen. Ik zal wel eerst moeten gaan werken. Een eigen huis kopen. Op eigen benen staan. Later.

24 jaar
“Wanneer word je nou eens volwassen?!”, zegt mijn moeder (die eigenlijk mijn moeder niet meer is) gekscherend wanneer ik weer een druif richting geïrriteerde ekster schiet. Ik kijk haar aan en geef niet direct antwoord. Alle afgelopen 24 jaar schieten door mijn hoofd.

Ik werk nu. Heb een rijbewijs, een eigen huis en een eigen bedrijf. Doe de boodschappen, kook en was af. Ik koop mijn eigen kleren en zwembroeken. Betaal alle verplichte verzekeringen en belastingen netjes op tijd. Ik houd van wandelingen, kruiswoordpuzzels en op tijd slapen (zelfs nu ik zelf mijn bedtijd mag bepalen). Maar toch. Als ik anderen van mijn leeftijd (of zelfs jonger nog) bekijk. Dan zie ik mensen die weten hoe het leven werkt. Die hun verantwoordelijkheid pakken. Mensen die – zonder nadenken – hun zwembroek aandoen en het ruige levenswater induiken (<- voor in een quote-boekje). Mensen die volwassen zijn. Iets dat ik mij nog steeds niet voel…

Misschien moet ik eerst trouwen. Kinderen krijgen. Mijn felgekleurde sneakers inwisselen voor stabiele stappers. Niet meer gaan dansen op perrons of applaudisseren voor uitstappende treinreizigers. Misschien moet ik geen Spongebob meer kijken of Nijntjestruien kopen. Moet ik eerst kappen met mensen nadoen, in de zeik nemen of bespringen. Misschien moet ik doen wat er van mij verwacht wordt. En meer ook niet. ‘Gewoon’, ‘normaal’, ‘volwassen’.

Maar toch. Ook al word ik ooit 28, 32 of 100 jaar. Hoe alle jaren mij ook zullen verharden, verouderen of bekinderen. Hoe erg ik ook zal denken dat ik ‘later vast volwassen ben’. Ik zal me waarschijnlijk voor altijd een jochie voelen dat het liefst met bevrijde leuter door het leven laveert.

“Nooit.”

Lees nu: Vuile woorden moet je volwassen

Fotograaf: Joylé Photography.

Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!