Wat fout is, kan nog wel kloppen

OPTIMISME
wat niet is
wordt nog geboren
en wat je kwijt bent
is nog niet verloren

Dit gedichtje schreef ik als een soort tegengeluid voor alle #FML’ers (Fuck My Life). Mensen die bij het eerste kuchje of slechte cijfer al hun hele leven zien instorten. Alles verloren denken te hebben. Niets voor mij, dat soort pessimisme. Het feeërieke bestaan is te mooi om bij de eerste tegenslag direct in zelfmeelij te verdrinken. Kop op, je bent niet in het donker afgezakt, je hebt slechts je ogen op de grond gericht.

Daarnaast heb ik niets met de tegenhanger: het blinde optimisme. What doesn’t kill you, makes you stronger. Ik zie deze quote ontiegelijk vaak voorbijkomen. Met een mooi, inspirerend plaatje ook. Werkelijk waar prachtig. Ben het er alleen niet mee eens. Ik word juist softer met de jaren. Overlijden van dierbare naasten, kapotgelopen relaties, ziekten en het besef dat de wereld niet aan mijn voeten ligt, laat sporen na. Ik leer ermee omgaan, maar sterker? Neu.

Er is iets mis met mijn hartklep. Ze weten nog niet precies wat. Had al een paar maanden last van steken en onregelmatige kloppingen. Stress. Tenminste, met dat idee ging ik naar de huisarts. Toch wilde hij voor de zekerheid een hartfilmpje laten maken. Dat was klap één. “Hmm, valt vast mee.”, dacht ik direct. Tijdens de uitslag van het filmpje kreeg ik telefonisch de tweede klap: “Meneer Derks, ik stuur u door naar het ziekenhuis…”

“Dan zullen ze me daar wel geruststellen.”, sprak ik mijzelf een paar dagen later toe. Optimisme won het opnieuw van pessimisme. Eenmaal in het ziekenhuis, afdeling Cardiologie, onderging ik verschillende testen. Tussen alle 80-plussers door. Vol goede moed wachtte ik de uitslag af. “Er is een afwijking, graag gaan we over op bloedtesten en echo’s om te zien of er wellicht medicijnen dan wel een operatie aan te pas moet komen.”

Dit was afgelopen vrijdag. Deze klap ben ik nog niet te boven. Totale onzekerheid en machteloosheid terroriseren het hoofd. Ik houd niet van doemdenken, maar begin er onbewust toch aan. Het ene moment verwacht ik dat m’n hoofd iets te vol zit, niet veel later zit ik in de mallemolen van ziekenhuizen, bloedtesten en onzekerheden. Natuurlijk kan het allemaal nog meevallen. Is het een overkomelijke kwaal. Maar dat wil ik liever zeker weten, voordat ik mezelf weer ongerechtvaardigd geruststel.

Begrijp me niet verkeerd. Ik houd van optimisme. Er is alleen wel een grens. Want als iemand mij nu zou zeggen. “Ah joh, kom op, je weet wat ze zeggen: what doesn’t kill you, makes you stronger!” Dan zou ik hem vernietigen. Met mijn ogen weliswaar. Of hem daadwerkelijk iets aandoen. Zijn been breken bijvoorbeeld. En dan hetzelfde zeggen. Zodat die wel anders piept. Alleen nog maar kan piepen.

Blind optimisme maakt naïef. Het is juist goed om zo nu en dan toe te geven dat het leven wreed is. En daardoor best wel klote. Helemaal prima om alle frustraties eruit te schreeuwen. Of samen met je tranen te laten ontsnappen. Dat lucht op en geeft een realistische blik op je eigen bestaan. Je moet er overigens niet in blijven hangen. Verdrinken in zogenaamde zelfmeelij. Anders gaan de gemeende, opbeurende woorden van de ander aan je voorbij. Dan verandert realisme in doof pessimisme.

Uiteindelijk is er maar één conclusie: ik leef. Er is iets mis met m’n hart, maar hij klopt nog wel. What doesn’t kill you, doesn’t kill you. Ik moet door. Tot mijn hart ooit wel stopt. Er bestaat geen leven waar ik blaak van gezondheid. Er is geen ‘wat als…’. Geen parallel universum waarin ik nooit een ziekenhuis zie en met gemak 121 word. Dit is het leven dat ik krijg. Het enige leven. Mijn leven. Op dit moment inclusief hartprobleempjes, maar gelukkig nog (lang) niet voorbij.

REALISME
wie vrolijk is
mag ook mokken
en wat fout is
kan wel kloppen

Lees nu: Un Dos Stress

Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!