Actief evangeliseren, ik geloof er niet in. Ben tegen voetjes tussen de deur, het uitdelen van bijbels of willekeurige stedelingen vragen of ze Jezus al kennen. Het overbelicht bestralen van een gordijn op een kier, betekent namelijk het onvermijdelijke dichtschuiven van de kleine opening die er was. Het opdringen of confronteren van mensen leidt eerder tot het tegenovergestelde van hetgeen dat men wil bereiken. Nee, doe mij maar de passieve versie.
Passief evangeliseren klinkt wellicht als een moddervette christen op een doorgezakte sofa, die – tussen de happen borrelnootjes en paprikachips door – aanmoedigt tot het geloven in God. Ook een mogelijkheid, maar het succes daarvan acht ik zeer klein. Passief evangeliseren is voor mij een klein lichtstraaltje dat via de opening van het gordijn de donkere binnenkant van een warm en feeërieke glans voorziet. Waardoor men het stoffen raamverduistering verder ontsluit, nieuwsgierig naar de herkomst van het liefdevolle schijnsel.
De zon is voor mij het synoniem voor liefde, hetgeen waar de mensheid constant naar snakt en zoekt. Zonder de aanwezigheid van dit hemelse verschijnsel wordt het een gitzwart bestaan, is de romantiek der nacht onzichtbaar en zullen we genadeloos sterven. Net als de baby’s in een Romeins experiment, die zonder liefhebbende aanraking een gewisse dood vonden. Aanraking (aan de hand van de armen der zon of liefde) is al eeuwen een eerste levensbehoefte, net als eten en drinken.
Zo draaide ook mijn gehele jeugd om – of het gebrek aan – genegenheid. Leefden mijn tamagotchi’s altijd maar enkele dagen. Waren de blokkerige gasten van mijn bontgekleurd geknutselde Rollercoaster Tycoonpark boos als ik ze te weinig aandacht gaf (en gooide ik ze daarom maar in het water). Speelde ik de Sims puur tot een vage vlek de slaapkamer voorstelde en er een wiegje naast het bed kwam. En niet beweren dat jullie de digitale poppetjes – al dan niet met opgeheven blur – ook tot het liefdesspel dreven. Mijn wieg werd overigens binnen enkele dagen al door de kinderbescherming ingenomen. Zonder dat ik het door had, bepaalde het belangeloos geven van liefde en aandacht het slagen van mijn game, van mijn bestaan.
De wereld draait om liefde, net als om de zon. De zon is liefde en liefde is God. God is de zon. Hij maakte ons tot mini-zonnetjes, zodat we zijn licht en warmte kunnen tonen. Aan ons de taak om er zorgvuldig mee om te gaan, het op de goede manier te gebruiken en onze omgeving dus niet domweg te laten verschroeien. Anders gaat men zich er tegen wapenen, zich insmeren met zonwerende middeltjes. Dus geen dode tamagotchi’s, ontevreden parkbezoekers of de kinderbescherming van Sims, maar: het passief geven en uitstralen van onbaatzuchtige liefde.
Zijn we leeg, laden we ons bij de echte bron op: God, de zon. De zon vraagt namelijk nooit iets terug, alleen om zijn liefde te accepteren en aan de mensheid te tonen. Niet door eenieder actief te overrompelen met je warmte- en lichtstralen. Wie rechtstreeks naar de zon moet kijken, wordt namelijk verblind. Omgekeerd, met de zon in de rug, gaan we de dingen juist scherp zien. Als je de ander de pracht van zijn of haar liefdevolle wereld wilt tonen: doe dat aan de hand van jouw daden – jouw stralen – en niet door te vertellen, door het op te dringen.
De wereld draait om liefde. Liefde is de zon. De zon, dat ben jij. Tijd om te stralen.
Verschenen op BEAM.
Volg Derks op Instagram / YouTube/ Snapchat: ditisderks. Of doneer.
Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels? Voeg 06-57835955 toe, stuur een berichtje en blijf op de giga-hoogte!
