Toen ik een maand geleden nadacht over wat datingapps mij hadden opgeleverd, dan was het – naast een paar leuke ontmoetingen – vooral angst. Angst om iemand aan te spreken, eerlijk te zijn en op mijn bek te gaan. Angst voor afwijzing. Dus besloot ik alles te verwijderen en er een gedichtje over te schrijven 🙂
ik heb een grote bek
op chat of op de app
maar in het echt
is mijn stem
al jaren weg
geen ballen, geen lef
geen moed om iets te zeggen
want hopelijk zie ik je straks
op happn
meer matches, meer te vinden
maar mijn zelfvertrouwen
ondervindt al jaren hinder
in plaats van een blauwtje
loop ik liever rond op Tinder
vissen met mijn internet
naar alles wat lijkt op
helemaal of bijna perfect
graag met een mond en
een naam die lekker bekt
en een verantwoordelijkheid
die zich niet verder dan
mijn voordeur strekt
zwiepen, zwiepen, zwiepen
en ontelbare berichtjes typen
mijn vingers spreken honderduit
maar mijn mond zwijgt als het graf
al stond je voor me, lippen getuit
dan nog liep ik niet op je af
ik wil niet langer
dat stilzwijgende verlangen
naar een gesprek
zo veilig en onbevangen
als op WhatsApp
hoi internetdaten
het was leuk
maar tijd om je te vergeten
ik wil weer leren
het ijs te breken
mijn gedachten
uit te spreken
en als het moet
te worden afgewezen
dus,
mevrouw of jongedame
als ik de volgende keer
zenuwachtig en schor
de weg kom vragen
antwoord dan niet met
de juiste straten
maar weet dat ik
eigenlijk dolgraag
met je zou willen praten