Ikje: Als ijs voor de zonnebloem

Op warme dagen als deze kwam de ijscoman in onze straat. Een kleurrijk busje met de naam ‘Pino-ijs’ rinkelde zijn bel tussen de rijtjeshuizen van Renkum. Veel afnemers had hij niet, maar het geluid was heerlijk herkenbaar. Het ultieme zomergevoel van mini-Derks. Nu is het ijscobusje plots verdwenen…

Naast ijs at ik vroeger ook veel zonnebloempitjes. Helaas hadden de pitjes een omhulsel en stond de prullenbak te ver weg voor mijn puberbenen. Dus moest ik het afgekloven afval wel tussen de tafelpoten gooien. Zo liet ik een heel spoor na in de middelbare schoollokalen. Uiteindelijk werd ik zelfs op het matje geroepen bij mijn mentor. Vriendelijk, doch dwingend werd verzocht om er ‘direct mee te kappen’.

Maar ja, gewenning is niet direct afgeleerd. Ik at ze nu stiekem tussen de lessen door. Eén keer kwam de biologiedocent eerder dan verwacht het lokaal in. Snel gooide ik alles door het open raam. De struiken in. Zonde, maar ik zou die middag erna wel nieuwe kopen.

Een paar weken later stonden er plots metershoge zonnebloemen onder het raam van het biologielokaal. Prachtige zonnebloemen. Er werd zelfs een artikel in de schoolkrant aan besteed: ‘De mysterieuze verschijning van de zonnebloemen’. Inclusief fotoreportage. Alle leraren schenen er vol trots over te spreken. Deze knul kreeg daar alleen niets van mee. Was juist bang voor problemen, aangezien ze zonnebloemen waarschijnlijk snel aan pitjesman Derks zouden koppelen.

In de onschuldige veronderstelling dat niemand ze nog had opgemerkt, besloot ik om de bloemen uit te roeien. Het bewijs te verwijderen tijdens een corveedienst na schooltijd. Eén voor één haalde ik ze neer en stopte ze in mijn vuilniszak. Opgelucht dumpte ik deze zak in de container. Daar was ik mooi aan ontsnapt.

Twee weken later werd er een artikel en vermistbriefje door de school verspreid: ‘De mysterieuze komst en verdwijning van onze zonnebloemen’. Opnieuw met een fotoreportage. Dit artikel las ik wel. Was ook niet aan te ontkomen. De hele school had het erover. Mijn vrienden vonden de klopjacht op de dader hilarisch. Zelf voelde ik me plots schoolziek worden. Zo’n griepje waarvan je minstens een week niet je huis uit kan.

Gelukkig ben ik nooit gepakt. Tot nu toe is er bij niemand – ook niet bij de ijscoman in onze straat – een belletje gaan rinkelen.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een willekeurig berichtje en blijf op de giga-hoogte!

Of volg Derks op Instagram / Twitter / Facebook. Of doneer.