Ikje: Doodgewoon

Ik richt. Drie mannen in hun onderbroek. Druk keuvelend. Hun overwegend zwarte kledij drogend aan de waslijn. De mannen lachen om een grap op televisie. Schenken de glazen vol met drank die dingen doet vergeten. En feliciteren hun vriend met zijn pasgeboren zoon. Mijn hand begint te trillen.

‘Waar ben jij je hart verloren,
als jij dat van een ander
voor altijd doet smoren?’

Toen mijn beeldbuis gisteren de koelbloedige moord op een agent toonde, werd ik niet bang, maar ontstak ik in blinde woede. Een gevoel dat mij daarvoor overigens vreemd was, maar nu plots een bekende werd. Ik wilde ze vermoorden, die moordenaars. Ze met blote handen de nek omdraaien. Ze laten smeken om hun God en ze daar vervolgens hoogstpersoonlijk heenbrengen. Ik wilde doen wat zij doen: levens nemen.

“Kwaad met kwaad vergelden. Niet de bedoeling, Derks”, sprak mijn verstand het hart bestraffend toe. Klopt. Het zal de pure machteloosheid zijn van de persoon in zijn pyjama (ik dus), op een druilerige woensdagmiddag. Maar, het gevoel verdween niet. Integendeel. De empathische erwt in mij kreeg plots een moordlustig schilletje. Om deze rancuneuze gevoelens niet direct van woorden te voorzien en de wereld in te gooien, besloot ik er minstens een nacht over te slapen.

Ik droomde. Droomde over de moordenaars. Het werden plots mensen. Mannen in onderbroeken welteverstaan. Mannen die hun donkere kleren hadden gewassen en ten droge gehangen. Doodgewone mannen in onderbroeken. Ik bekeek ze. In mijn handen lag hun schietijzer. Ze merkten niets van mijn aanwezigheid. Niets van mijn macht over dood en leven. De keus was aan mij en aan mij alleen.

Niemand mag beslissen over het lot van de ander, maar wel als datzelfde lot over de bestemming van heel veel andere mensenlevens gaat. Als de agent niet door de bivakmutsen werd gedood, maar andersom, dan was de agent een held geweest. Niet om de reden dat hij levens ontneemt, maar omdat hij er velen spaart. Het is kwaad met kwaad vergelden, om groter kwaad te voorkomen. En dat is toegestaan. Niemand weende om de dood van Hitler. Of die van Bin Laden. Of andere massamoordenaars. Eén mensenleven nemen om er tientallen te redden.

Mijn hand aait de gedroomde trekker. De mannen proosten op het leven. Zij die het gewone doden, moeten (gewoon) dood. De kootjes van mijn vingers trekken zich samen. *knal* *knal* *knal*