Ikje: “Ga we nou nog zoenen, of wat?!”

door Bas Derks november 29, 2016

Ik houd ontiegelijk veel van dansen. Heb de ontembare behoefte om mijn lichaam te laten bewegen op dromerige deuntjes. Gelukkig zijn daar elk weekend legio locaties en mogelijkheden voor. Toch reist niet iedereen met deze hoofdreden af richting dansvloer. De tongtanga (het zou en moest allitereren) is voor dit specifieke stapsoort belangrijker dan een weluitgevoerde moonwalk op Billy Jean. Ik vind dat zonde (zoende) van mijn tijd. Alsof je naar een voetbalwedstrijd gaat om alleen maar hotdogs te eten.

Eenmalig hebben mijn hormonen de dansvloer met een bekplek verward. Ik was 19 en haar vriendin ging er met mijn maat vandoor. We bleven samen over. ‘KASSA’ zou iedere professionele player denken. Toch was (en ben) ik niet zo goed in spontaan tongen. Wil eerst weten uit wat voor hout de ander gesneden is. Welke opleiding, passies, lievelingsgeur, muzieksmaak en stemgeluid haar typeren. Deze zaken zijn alleen bijzonder lastig te achterhalen op het moment dat Akon knetterhard ‘Sexy B*tch’ je oor in tettert. Mijn uitgeschreeuwde vragen gaan zonder pardon verloren in de stampende beats. Een half uur en tientallen praatpogingen later krijst het meisje in mijn oren. “Gaan we nou nog zoenen, of wat?!”

Vanuit stomverbaasdheid geef ik toe aan haar verzoek. Het is mijn eerste en tegelijk laatste dansvloerzoen. Ik vond het helemaal niks. Weet namelijk nog steeds niet welke smurf ze nou als huisdier zou willen. Sindsdien houd ik tongfuif en discovloer gescheiden. Stukken fijner en gemakkelijker. Been there, tongue that. Tijd om te dansen. Doet u mee?

Lees nu: Waarom willen vrouwen vrouwen zoenen?

Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels? Voeg 06-57835955 toe, stuur een berichtje en blijf op de giga-hoogte!

Dit is Derks

Bas Derks

Bas Derks (ik dus) ziet zichzelf als een schrijvende Tarzan. De pen als zijn liaan, het voertuig door het maatschappelijke oerwoud. En het papier als zijn lendendoekje, het voorwerp dat bijzondere zaakjes aan het licht brengt.