Ikje: Mannen die naar vrouwen koekeloeren

Elke week maak ik een wedstrijd in mijn hoofd. Om de tijd te doden en de medemens te observeren. De dodelijkste blik, het zachtaardigste lachje, de modieuste tachtiger of het meest snerpende stemmetje. Op de vrijdag verkondigt mijn brein de winnaar en maakt zich vervolgens op voor een nieuwe weekwedstrijd. Normaal blijft dit binnen de ballenbak van mijn hoofd, maar de overduidelijke winnaar van deze week wil ik jullie niet onthouden.

‘Als ik een bloedmooie dame zie, blijf ik er niet naar kijken, maar zoek ik naar de andere starende mannetjes in de ruimte.’ Dat was ditmaal mijn hoofdwedstrijd: de grootste staarder wint. Tot vandaag was het kielekiele tussen een tenniskijker (ogen op meisje-krant-meisje-krant-meisje-krant en zo door) en een sneaky vos (soms schuin langs reisgenoot heenkijken). Mijn brein zou eind deze dag de definitieve keuze maken. Maar, het is allemaal niet meer nodig, want vandaag denderde er een starende stakker overheen.

Ik reis met tomaatjes richting thuis. Tegenover mij zit een oudere man (aan de kant van het treinraam) met zijn 30-jarige dochter. Ze gaan shoppen in Amsterdam. Links – in de vierzits aan de andere kant van het gangpad – heeft een schone dame haar billenrust gevonden. Geen idee wat haar dagbestemming is. Direct schiet mijn blik naar de man tegenover mij. Zou hij haar ook gezien hebben? Het is immers een vent.

En jawel hoor. De man kijkt onafgebroken langs zijn kletsende dochter richting dame. Ik giechel. Ben niet de enige die het opvalt. Zijn dochter begint namelijk opzichtig meer vragen te stellen. De man wimpelt haar af met ‘hmmm’ en ‘uhu’. Ondertussen blijft hij staren. Kalm kauwend op zijn gebarsten lippen. Uit vermaak begin ik mijn plezier af te reageren op de tomaatjes. Driftig boen ik ze schoon met mijn trui. Ondertussen is de dochter het zat. Ze durft het alleen niet hardop te zeggen. In plaats daarvan gooit ze haar lichaam voor de blikrichting van haar vader.

De man is daar alles behalve blij mij. Hij duwt zijn dochter met een ferme zwaai terug in haar stoel. Daarna beseft hij pas wat hij gedaan heeft. Ondertussen is zijn actie bij mij de lachdruppel die een golf aan haha’s uit mijn mond laat stromen: ik brul hardop.

De schone dame kijkt verdwaasd opzij. Heeft niets door. Dochter wel, haar shopzin is naar het minimum gedaald. Het hoofd van de man heeft zich ondertussen vereenzelvigd met de kleur van mijn blinkende tomaatjes. Mijn brein juicht: we hebben een winnaar!

Volg Derks op Instagram / Facebook / YouTube. Of doneer.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels? Voeg 06-57835955 toe, stuur een berichtje en blijf op de giga-hoogte!