Ze houdt wel van me, ze houdt niet van me…

Als ik een paardenbloem in één adem wegblaas, een kruiswoordpuzzel zonder spieken voltooi, eerder langs een bepaalde lantaarnpaal fiets dan een auto mij inhaalt, een bal vijf keer hooghoud of met het laatste madeliefblaadje eindig op ‘Ze houdt van mij’, dan zal het ondenkbare alsnog gebeuren: die ander vindt mij ook leuk!

Mijn hele puberteit zat vol met dit soort bijgeloof waar ik – naïef als ik was – volledig in opging. Of ik nou een wedstrijd, examencijfer of vrouwenhart te winnen had, ik bedacht altijd een opdracht – in de vorm van bloemblaadjes uittrekken of iets anders – zodat ik hoop kreeg op een (voor mij) positief resultaat op school of in de liefde.

Meestal lukte deze opdracht niet de eerste keer. En ook niet de tweede. Evenmin de tien daaropvolgende pogingen. In plaats van daaruit mijn conclusie te trekken – “Blijkbaar wordt het niets” – ging ik stug door tot ik de opdracht naar mijn smaak succesvol afrondde. Al kostte het twee uur, tientallen blaren of de gehele bloementuin van mijn moeder. Ik moest en zou dit volbrengen, zodat ik vervolgens zelfverzekerd op desbetreffende wedstrijd, toets of dame af kon stappen.

Tegenwoordig pluk ik geen bloemen meer en ben ik zogenaamd ‘realistisch’. Ik denk vooraf al te weten dat mij iets niet gaat lukken (“Kan ik niet”) of durf bepaalde meiden geeneens aan te spreken (“Out of my league”). Ik leg mij – zonder enkele poging – al neer bij de nederlaag. In mijn hoofd heb ik reeds verloren, dus waarom nog proberen? Dat heb ik de afgelopen 23 jaar al zo ontiegelijk vaak zonder succes gedaan…

Maar toch mis ik die naïeve Derks van vroeger. De knul die duizenden bloemen kaalplukte, om maar op ‘Ze houdt van mij’ uit te komen. De knul die geloofde de toekomst te kunnen sturen. Het ging uiteindelijk niet om mijn bijgelovige opdrachten, dat sloeg nergens op, maar om het effect ervan: zelfvertrouwen. En met dat zelfvertrouwen kon ik de wereld aan. Ik kreeg lef. Deed mijn best voor iets waarbij ik nu zou zeggen: “Kansloos”. En ging er vervolgens volledig voor. Dan zag ik daarna wel of het liefdesbootje op dezelfde plek strandde.

Het ging er niet om of de ander mij ook leuk vond, maar of ik er alles aan gedaan had.

Lees nu: Liefdesbriefje

Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!