Ikje: “Aan de politie heb je niets…”

Afgelopen nacht is er bij ons ingebroken. Gewoon, terwijl we sliepen. Ze hebben alles overhoopgehaald en verschillende spullen van een huisgenoot meegenomen. Ik heb wel iets van gestommel gehoord, maar dat is niets nieuws in een studentenhuis. Direct nadat we het ontdekken, bellen we de politie. We horen dat ze onze kant oprijden ‘als er een auto vrijkomt’.

“Daar heb je ook niets aan”, zucht ik boos. “Lekker komen wanneer het uitkomt. En waarschijnlijk zullen ze er ook niet veel mee doen.” Het zit me niet lekker. Zomaar een onbekende in je huis en dan maar hopen dat de politie überhaupt langs wil komen. “Inderdaad”, antwoordt één van mijn huisgenoten. “Wat hebben we nou aan de politie?”

We zijn ons allemaal het leplazarus geschrokken. Alleen het idee al dat er iemand door je huis heen snuffelt, terwijl je lekker ligt te slapen, zorgt voor rugrillingen. Na een uur wachten, hobbelt er dan eindelijk een politieauto de oprit op. Twee bebaarde mannen stappen uit en luisteren geduldig naar ons verhaal, terwijl ze de braakschade opnemen en aantekeningen maken. Na tien minuten luisteren, wijst één van hen naar mij en zegt: “Dan is het dus jouw schuld.”

Met grote, verbaasde ogen kijk ik hem twee tellen aan, waarna hij in lachen uitbarst. “Grapje.” Direct ontspant de sfeer en wordt de één na de andere opmerking door agent of huisgenoot gemaakt. “Ja joh, Derks, zet je het straks op Marktplaats?”, “De afwas staat er helaas nog.” en “Jammer dat ze die trui niet hebben meegenomen.” Uiteindelijk rijden de twee agenten – op ons verzoek – met loeiende sirene de straat uit.

Oké, de dader mag dan niet achterin zitten, maar de politie heeft wel onze eerste angst meegenomen. Dat is minstens zo belangrijk.

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!