Ikje: “Nee, ik heb geen geld voor je”

Kan jij je voorstellen dat je een normaal leven hebt, door omstandigheden op straat belandt waardoor je afhankelijk wordt van de goedheid van anderen. Vervolgens dag in dag uit door 8/10 mensen niet eens aangekeken wordt als je ze vriendelijk groet, omdat je inmiddels behoort tot de categorie ‘dit soort mensen’. Probeer je dat eens écht voor te stellen. Geen wonder dat zulke mensen het vertrouwen in de ander verliezen en helaas vaak terugvallen op slechte gewoontes. De regelgeving voor daklozen is ronduit slecht en mensen ‘zoals jij’ die ‘dit soort mensen’ in een hokje plaatsen en zich er vervolgens totaal niet om bekommeren maken het alleen maar erger.

Voor ‘dit soort mensen’ is een normaal gesprek vaak waardevoller dan die 20 cent die ze toegeworpen wordt. Probeer het eens, stap uit je comfortzone, gewoon een gesprek, kan je je zuurverdiende geld in je zak laten, want stel je voor dat ze een sigaretje van je halve euro kopen?

Je snapt ten eerste wel dat het, als het om verslavingen gaat, niet bij een sigaretje van een halve euro blijft voor sommigen. Daarnaast heb ik ze soms ook wat te eten aangeboden en dat werd geweigerd en soms geef ik eens een euro of 50 cent of maak ik inderdaad een praatje. De ene zal het sparen voor een slaapplek en de ander gebruikt het voor drugs. Dan is het een overweging die je maakt of he iets geeft of niet. En ik doe dat lang niet altijd, nee.

Bas, het klinkt een alsof je vindt dat de drugsverslaving van daklozen hun schuld is. Dat is het deels misschien zelfs grotendeels, maar de overheid en wij als mede-burgers spelen daar ook een rol in. Het is aan jou om in te schatten wat je iemand wil geven: geld, een blik, een gesprek of wat naastenliefde. Ik zie ook de daklozen lopen die zo ver van het padje zijn dat zelfs een normaal gesprek niet meer mogelijk is, maar ‘de normale’ mens in deze tijd gaat veel liever de confrontatie niet aan dan dat ze wel eens de tijd nemen en vragen hoe het nu écht gaat. Het is logisch dat een gesprek met een persoon die wel op straat leeft, nooit doucht en altijd zijn hand op moet houden confronterend is als je zelf op weg bent met een tas vol boodschappen naar je voorverwarmde huisje. Het is confronterend omdat jij het die mensen eigenlijk ook niet gunt maar er geen raadt mee weet hoe je het moet oplossen. Negeren, doen of ze niet bestaan is in elk geval niet één van deze oplossingen.

Zie het praten met onbekenden die het moeilijk hebben en daklozen niet als iets oncomfortabels maar als iets wat nodig is in een maatschappij waar er zoveel ongelijkheid is tussen allerlei mensen in verschillende sociale en economische lagen. Je gaat je er ook nog zelf goed door voelen!

In mijn vorige reactie gaf ik aan dat ik weldegelijk soms een praatje maak of een euro geef. Dus dat je me vertelt dat ik die mensen het niet gunt, is wat overdreven. De meeste hebben het inderdaad nodig, zoals Bas zegt. En dat is lastig te zien soms. Jouw keuze is, als ik het goed heb, met iedere dakloze die jou aanspreekt een praatje te maken of een bedrag te geven. Ik heb daar niet altijd zin in of tijd voor. En daardoor voel ik me niet meteen slecht, maar heb ik weldegelijk naastenliefde.