Ikje: Een toontje lager piercingen

“Ik ken iemand die zijn oor moest dichtnaaien, omdat het misging met die tunnels. Nou, dat zie je voor altijd. Superlelijk.” Ik zit in de wachtkamer met een vriendin die een piercing gaat laten zetten. Ondanks dat mijn lichaam volkomen gaaf zal blijven, ben ik toch zenuwachtig.

Ik kan slecht tegen gerommel met lichamen. Ook niet tegen bloed. En nog slechter tegen braaksel. Wanneer ik alleen al kotsgeluiden hoor, moet ik mij er ook aan overgeven (ha, snap je ‘m?). Daarnaast wordt mijn maag allesbehalve vrolijk van achtbanen, sidderende slangen, filmpjes waarin iemand zijn of haar (kan tegenwoordig allemaal) scrotum bezeert, bungeejumpen en zwemmen in een troebel vismeertje. Alles wat glibbert, glijdt, beeft, kriebelt, krioelt of snuift fabriceert een verbolgen of groen gezicht. Ik vind het akelig, onaangenaam en probeer het zoveel mogelijk te ontlopen.

Toch heb ik – in een vlaag van verstandsverbijstering – toegezegd om mee te gaan naar de piercingman. En zit ik nu te bibberen in de wachtkamer. Vanuit die zenuwen begin ik met het vertellen van alle gruwelverhalen die ik ken. “Er is ook een jongen verkeerd gepierced, die heeft nooit meer kunnen zoenen.” Mijn vriendin kan er wel tegen, die moet er alleen maar hard om lachen en heeft al ervaring met metalen aan haar lichaam. Wat ik in mijn egoïstische schijterij wel vergeet, zijn de andere wachtenden.

Middenin mijn derde horrorverhaal worden we opgeschikt door het geluid van de deur. We kijken op en zien nog net hoe iemand met een groen gezicht naar buiten loopt…

Lees nu: VRAAG DER NUMMER DAN

Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!