Ik verwacht wat ik niet krijg en krijg wat ik niet verwacht

“Ik heb wel een collectie platen die je wellicht interessant vindt.” Ben per toeval in gesprek geraakt met een oudere man in de trein. We hebben het over mijn grootste addiction: vinyl. Ik geef een – liever niet nader te noemen – bedrag per maand uit aan geperste albums. Zo heb ik het gevoel de muziek ook echt te bezitten in plaats van digitale playlists op Spotify. En ben ik verplicht een heel album te luisteren, zonder te kunnen skippen. Eén klein probleempje: er is nogal veel muziek om te bezitten…

Gelukkig kan deze – tot voor kort onbekende – man mij verder helpen mijn collectie uit te breiden. Ik schat hem rond de 80 jaar en als hij al vanaf z’n jeugd platen spaart, zoals hij een paar minuten geleden vermeldde, zal die fantastische pareltjes hebben liggen. Pareltjes die ik dolgraag wil overnemen! Hemels geschenkje dit. De afspraak is dan ook snel gemaakt. Morgenmiddag kan ik langskomen om naar de plaatjes te komen kijken. In hoofdletters gooi ik de afspraak in mijn mobiele agenda en zet Madiba Riddim op Spotify-repeat (dat is dan weer het nadeel van LP’s: ze zijn onmogelijk mee te sjouwen). Fuifje!

“Moet je nog naar de winkel?” Niet begrijpend kijk ik de oude man aan, terwijl ik met twee lege boodschaptassen de hal van zijn appartement inloop. Volladen, bedankje geven en wegwezen. Dat is mijn plan. Als ik de woonkamer binnenkom en een hele muziekinstallatie met een gigantische stapel platen zie staan, begrijp ik plots zijn winkelvraag. Hij wil helemaal niet van zijn collectie af. Hij wil het allemaal laten horen…

Johnny Jordaan, Zangeres Zonder Naam, Willeke Alberti, Koos Alberts. Alles komt voorbij. Stuk voor stuk aardige artiesten, begrijp me niet verkeerd, maar to-taal niet mijn genre. Ik durf het alleen niet te zeggen. En daarom zit ik daar, ergens op een vergeelde bank in Utrecht. Te luisteren naar platen van een man uit de trein, die uitbundig vertelt over zijn verleden in de scheepsbouw en het overlijden van zijn vrouw.

Drie uur later sta ik buiten. Mijn boodschappentassen leeg. Mijn oren moe. Toch moet ik lachen. De man wilde helemaal niets kwijt, hij zocht alleen een beetje gezelschap. Mijn verwachtingen zijn totaal niet uitgekomen, maar ik heb – per ongeluk – wel iemand een mooie middag bezorgd.

Lachend om het leven loop ik naar de winkel. Dan maar zelf een plaatje kopen.

Lees nu: Ik denk niet wat jij denkt dat ik denk

Fotograaf: Joylé Photography.

Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!