laat me
boeken lezen
spellen spelen
foto’s delen
laat me
vrienden bellen
hobby’s hebben
domme dingen
zeggen
laat me
langer uitslapen
dramatisch klagen
hele dagen
pyjama’s dragen
laat me vroeg
laat me laat
laat me doen
als het eigenlijk
niet meer gaat
laat me staan
laat me vallen
laat me leven
laat me even
laat me zoeken
in eigen chaos
laat me ook
wanneer het
moeite kost
laat me
maar laat me
niet los
Deze coronatijd blijkt – naast verschrikkelijk voor de wereld – ook een flinke relatietest. Roos en ik zitten plots constant op elkaars lip. Waar we eerst erop uitgingen om vrienden te zien, dagjes of weekendjes weg te gaan en los van elkaar te sporten, zijn we nu bijna non-stop samen binnen dezelfde muren. En dat levert irritaties en miscommunicaties op. Gaan we nu elke avond samen spelletjes en series kijken? Waarom kan het niet non-stop gezellig zijn? Wie mag in de woonkamer thuiswerken en wie in de slaapkamer? Moet die koffie per se gezet worden als ik aan het videobellen ben?! Kan je niet méér aan het huishouden doen?
Ik zeg niet dat het een straf is om deze periode samen met iemand te wonen (ik gun niemand de eenzaamheid waar ik vorig jaar doorheen moest en de tv soms als enige gezelschap voelde), maar ons voordien vloeiende relatieleven wordt nu wel ruw verstoord. Begrijp me goed: ik houd van Roos en Roos van mij. We zijn alleen twee eigenzinnige persoonlijkheden die plots bijna de gehele week op 80 vierkante meter doorbrengen. En alles samen willen doen, waardoor we elkaar na een tijdje achter het spreekwoordelijke behang konden plakken. Of achter de muur van het behang. Naar buiten. LAAT ME, DOEI.
Individu
Toch lijken we langzaam te settelen in de situatie. Leren we van onze fights. Ik doe kruiswoordpuzzels, terwijl Roos een serie kijkt of iets bakt. Ik ga koken, terwijl Roos op haar wielrenfiets stapt. Ik maak tekstjes, terwijl Roos een muur behangt. We proberen te leven en te laten leven. En regelmatig doen we wel een activiteit samen. Want 24/7 in een huis doorbrengen, betekent misschien dat je non-stop samen bent, maar niet dat je non-stop samen hoeft te zijn. We zijn geen versmolten mensen (Broos), maar individuen. En deze quarantaine maakt dat extra duidelijk. Juist in een periode waarin je elkaar onafgebroken vast kan houden, kan je elkaar verliezen. Ook in een kleine ruimte moet je elkaar de ruimte geven.
Laat me, maar niet los.
Lees nu: What doesn’t kill you, doesn’t kill you.
1 Reageer
[…] Column […]